Skil ekki hvernig vinnandi fólk, með börn, heimili, bíl og tómstundargaman hafi tíma til að lesa moggann. Ég er búin að vera í fríi núna í tvo daga, algjöru fríi og mikill hluti dagsins fer í það að lesa moggann. Sunnudagsmogginn er þó alltaf langbestur. Ég las t.d. viðtal við Aðalheiði Rósu Georgsdóttur og sagði hún frá lífshlaupi sínu, þ.á.m. morð dóttur sinnar. Mjög gott viðtal. Rakst svo á stutta grein tveggja ungra kvenna um atburð sem þær urðu vitni að niðrí bæ núna nýlega. Atburðurinn varðaði nýbúa hér á landi.
Um daginn bauð ég tveim vinkonum mínum í mat og umræðurnar voru margvíslegar, ræddum m.a. um nýbúa og þá sérstaklega litað fólk. Önnur vinkona mín taldi sig vera rasista, hin ekki. Það er ekkert feimnismál í dag að vera rasisti, fólk segist ekki vilja litað fólk meðal sín og telur menningu okkar Íslendinga og kynstofn vera í hættu.
Mér finnst orðið rasismi vera oft á tíðum vitlaust notað. Hugtakið rasismi hefur að gera með litarhátt manna, ef þú ert rasisti þá ertu á móti litarhætti tiltekinna manna. En hugtakið hefur breyst frá því það varð til, nú snýst það um mun meira en litarhátt og yfirleitt snýst málið ekkert um litarhátt manna, eða hvað?
Ég á vinkonu sem er ættleidd, hún er lituð og hefur alltaf búið á Íslandi. Hún er með íslenskan ríkisborgararétt. Ég spurði vinkonu mína rasistann hvort hún hefði e-ð á móti vinkonu minni. Nei sagði hún, enda taldi hún það allt annað mál. Hvernig er það allt annað mál, hún er lituð eins og kona sem kemur frá Asíu og býr hér!! En þar er samt munur á, konan frá Asíu kemur frá öðrum menningarheimi, er ekki uppalin hér. Aftur á móti er vinkona mín alin upp hér, eins mikil "Íslendingur" og hægt er að vera. Ágreiningurinn er menningarlega séð, ekki litarhafts séð.
Ég á frænda, réttar sagt er hann ættleiddur í fjölskyldu stjúpmóður minnar, sem kemur frá S.-Kóreu. Ágætispiltur, fannst í rusli í S.-Kóreu. Hann var ættleiddur hingað til lands ungur að aldri og þekkir einungis íslenskan veruleika, hann þekkir lítið sem ekkert til síns föðurlands og kynforeldra. Ég tel að ekki bara foreldrar hans hér heldur líka Íslendingar hafi bjargað honum eflaust frá dauða. Hér á landi veittist honum öruggt hússkjól, matur, menntun og margt fleira sem tilheyrir því að alast upp á Íslandi.
Hingað komu til lands á áttunda áratugnum flóttamenn frá Víetnam, aldnir upp í Víetnam en vegna slæms ástands þar þurftu þeir að flýja land sitt og var boðið vist hér á landi. Þar með aðstoðuðum við einnig fólk sem var uppalið í allt öðrum veruleika til að forðast þær hörmungar sem dundu yfir föðurland þeirra. Á þetta fólk ekki skilið að vera hér? Gætu þeir eyðilagt og lagt út af íslenskt samfélag með öllu tilheyrandi?
Við erum orðið fjölþjóðasamfélag, förum að átta okkur á því. Gagnrýnum ekki lit, menningu eða siði hvers og eins. Því hér á landi búa líka nýbúar sem eru ekki litaðir, t.d. Pólverjar, Júgóslavar, Englendingar og jafnvel Bandaríkjamenn.
Íslenskt samfélag er ekki í hættu, það er okkar hlutverk að vernda það og gæta að því, líkt og við höfum gert síðan á 9.öld. Nú er það orðið fjölbreytara, skemmtilegra og við eigum að fagna því og taka vel á móti öllum þeim sem vilja koma hingað til lands og búa.